Posiadanie narkotyków w trakcie ich zażywania, nie jest przestępstwem

Dysponowanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową w trakcie ich zażywania, nie wypełnia znamienia „posiadania” w rozumieniu art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Komentarz od Adwokat od spraw narkotykowych, adwokat od spraw karnych

Z praktyki własnej Kancelarii Adwokackiej Tumielewicz

Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii

Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonych reprezentowanych przez Naszą Kancelarię od popełnienia zarzuconych im w punktach czynów – albowiem jak wynika z przyjętych ustaleń, zresztą niekwestionowanych przez prokuratora, zakupiona przez Jurka kokaina w łącznej ilości 24 gramów została przez niego zażyta, a więc była na własny użytek.

Zresztą takie ustalenie oskarżyciel zawarł w zarzucie. Płynie to przede wszystkim z powołanych już rozmów telefonicznych, ale okoliczności te potwierdzał również Wiesiek. Podobnie w dniu 25 sierpnia roku 11 gramów kokainy zostało zażyte przez Julka, Piotra, nn. mężczyznę i 5 innych osób na wspólnej imprezie towarzyskiej. Z uwagi na równy podział tej ilości pomiędzy trzech organizatorów imprezy, zasadnym było przyjęcie, że była ona zażywana po równo przez 8 uczestników przyjęcia. Zatem na każdego z uczestników imprezy przypadało 1,375 g kokainy. Taką zatem ilość zażył Wiesław i zarzut w zakresie tej ilości postawił mu prokurator.

W ocenie Sądu jednak obaj oskarżeni nie dopuścili się przestępstwa posiadania zabronionej substancji. Należy bowiem podzielić ugruntowane stanowisko Sądu Najwyższego, że w przypadku zużycia w całości środka odurzającego karanie takiej osoby za wcześniejsze jego posiadanie stanowiłoby obejście zakazu karania zachowania, które z istoty swej nie jest typizowane jako czyn zabroniony. Takie karanie byłoby wyrazem złamania podstawowych reguł procesu karnego, w szczególności zasady nullum crimen sine lege – czyli nie ma przestępstwa bez ustawy. Należy więc stwierdzić, że dysponowanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową w trakcie ich zażywania, nie wypełnia znamienia „posiadania” w rozumieniu art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2019 r., IV KK 577/18; z dnia 26 lutego 2020 r., V KK 611/18; z dnia 15 stycznia 2010 r., V KK 363/09, Biul.PK 2010, Nr 2, poz. 17-19; z dnia 21 stycznia 2009 r., II KK 197/08, OSNKW 2009, z. 4, poz. 30; z dnia 2 grudnia 2009 r., II KK 261/09). W pierwszym z wyroków Sąd Najwyższy zasadnie konkluduje, że „samo zażywanie narkotyków nie jest przez obowiązujące w Polsce przepisy prawa penalizowane. I chociaż z punktu widzenia logiki nie jest przecież możliwe użycie środka odurzającego bez wcześniejszego wejścia w jakiś sposób w jego „posiadanie”, to jednak poza obszarem penalizacji nadal pozostaje proces zażywania środka odurzającego lub substancji psychotropowej, który zawsze wiąże się z jakąś formą „posiadania”, „dysponowania”, „dzierżenia”, czy po prostu „trzymania” takiego środka. Wszystkie te formy dysponowania środkiem odurzającym w omawianej sytuacji nie mogą być uznane za jego „posiadanie” w rozumieniu art. 62 ww. ustawy. W przypadku użycia w całości środka odurzającego karanie takiej osoby za wcześniejsze jego posiadanie stanowiłoby obejście zakazu karania zachowania, które z istoty swej nie jest typizowane jako czyn zabroniony. Takie karanie byłoby wyrazem złamania podstawowych reguł procesu karnego, w szczególności zasady nullum crimen sine lege. Należy więc stwierdzić, że dysponowanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową w trakcie ich zażywania, nie wypełnia znamienia „posiadania” w rozumieniu art. 62 ust. 1 tej ustawy”.
W konsekwencji na podstawie art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk Sąd wydał rozstrzygnięcie jak wyżej.

www.adwokat-tumielewicz.pl

« wróć do aktualności